Ik ben dol op die romantische film (ik begrijp, dat jullie denken: Hè, ze is toch trouwambtenaar?) Maar vooral wanneer het gedicht “Funeral Blues” door W.H. Auden wordt voorgelezen: Stop all the clocks, cut off the telephone… houd ik het niet droog, want het gaat verder: He was my North, my South, My East and West, My working week and my Sunday rest. My noon, my midnight, my talk, my song, I thought that love would last for ever: I was wrong. Ik wil wél geloven in eeuwig durende liefde maar ben ook een realist natuurlijk. Ik word ook regelmatig gevraagd om bij een uitvaart te spreken, vaak omdat mensen mij kennen. Het is mooi en dankbaar werk en “rouw” en “trouw”, het scheelt slecht één letter, nietwaar? Twee weken achter elkaar had ik four weddings (and no funeral, fortunately) per week. Jonge mensen, vers uit het nest, twee sprookjeshuwelijken in de tuin van het ouderlijk huis,
iets minder jonge mensen, die elkaar uit het oog waren verloren maar mij zo’n mooi levensverhaal vertelden, hun huwelijk was op de binnenplaats van het museumcafé in Gouda, een prachtige plek! Een huwelijk met de voetjes in het zand, twee huwelijken in het Engels, een zeer emotionele bruid, die bij ons voorgesprek al in tranen uitbarstte en vertelde, dat ook haar vader het zéker niet droog zou houden. Gelukkig is deze ambtenaar altijd goed voorbereid dus nam ik een groot pak zakdoekjes mee (zo’n 40 pakjes, altijd goed voor een schaterlach)!
Dus bij een Marriage and a Funeral, de lach en de traan zijn nooit ver van elkaar verwijderd.