Onlangs een huwelijk “en petit comité”. I.p.v. 80 gasten, 8 gasten maar de blijdschap straalde van het bruidspaar af: ze waren zó blij, dat ze tóch gingen trouwen!
Mijn speech zat veilig in mijn map, ook had ik een foto gemaakt van een bruidspaar van Lego en daarbij wat mooie woorden geschreven, zodat ze dat later nog eens konden nalezen.
De bruidegom is een echte Lego fanaat, in de vitrinekast in de kamer stonden prachtige auto’s, een heus Kerstdorp en voor de raket van één meter hoog moest nog een plekje gevonden worden.
Toen het tijd werd, om naar het gemeentehuis te gaan, pakte ik mijn tas en map en zag in onze garage een stapel oude kranten. Opgeruimd als ik ben (voor tweeërlei uitleg vatbaar😊), dacht ik: die stapel kan ook wel mee in mijn twee fietstassen. Bij de container naast de Dorpskerk aangekomen, kieperde ik alles in de bak en fietste vrolijk verder totdat……totdat…..ik na drie minuten dacht: Aiiiiiiiii….. Mijn MAP, mijn SPEECH!!!!
Terug! Terug! Met kloppend hart de klep geopend en wát een geluk, dat de dag ervoor de container niet geleegd was! Hij was tot driekwart gevuld en als een razende begon ik te zoeken…..dáár….nee…..dáár….nee!! En helemaal rechts, achter een stapel kranten: HOERA: mijn MAP, mijn SPEECH!!!
Ik kon er amper bij maar met wat rekken en strekken lukte het me, de map te pakken. Ik hoef jullie niet te vertellen, hoe opgelucht ik was, dat ik de kranten niet in een ondergrondse container had gegooid…. Dan had ik mijn speech “à l’improviste” moeten doen ( dat zou me uiteraard ook gelukt zijn…hm..hm) maar nu fietste ik toch met vleugeltjes naar het gemeentehuis en was het een prachtige en ontspannen ceremonie 😊
Dit overkomt me natuurlijk NOOIT meer maar dit is wel weer één van die onvergetelijke herinneringen als Babs!