Het blijft voor een Babs altijd spannend: de eerste ontmoeting met het bruidspaar. Hebben ze als jong a.s. bruidspaar een heerlijke jeugd gehad, een goede band met hun ouders en schoonouders, dan schrijft het verhaal zich bijna vanzelf. Of……is het allemaal iets minder positief, minder rozengeur en maneschijn?? Als mensen voor de tweede keer (of de derde keer) besluiten het huwelijksbootje in te stappen, zit er altijd een heel ander verhaal achter, zéker niet minder interessant en vaak heel indrukwekkend en heftig. Een weduwe of weduwnaar, die tóch weer een nieuwe liefde in haar/zijn leven heeft gevonden en vaak vertellen, hoe moeilijk de weg was, zeker als er kinderen in het spel zijn. Mensen, die gescheiden zijn hebben weer een heel andere ervaring met vaak veel wrok, boosheid, immens verdriet en me vertellen: Ik? Trouwen? Never nóóit meer….en tóch, en tóch…..Jawel, tóch die stap weer durven te maken, de moed hebben om met beide handen dat grote cadeau, dat LIEFDE heet aan te pakken, wat zijn dat altijd mooie en hoopvolle verhalen om te vertellen! Mijn bewondering voor deze mensen is groot. Als je na afloop dan een bedankje krijgt en je leest: “Lieve Anke, wat heb je ons verhaal mooi verwoord! Al onze gasten waren onder de indruk met hoeveel gevoel en empathie jij dit hebt verteld”, dan maakt mijn hart een sprongetje van blijdschap en ben ik reuze blij, dat ik dit werk als Babs mag doen!