Een bekend lied van ABBA is: RING, RING, why don’t you give me a call? Maar bij het huwelijk van Marlou en Anthony moest het zijn : RING, RING, why oh why did you fall? Wat een prachtige trouwlocatie is restaurant “KNUS” in Delft. Het bruidspaar kwam met een bootje aanvaren (de bruidegom mocht roeien) en hun Franse en Nederlandse gasten zaten op het terras met zicht op het water. Na het “Bonjour et bienvenus”, het lezen van le Code civil, hun liefdevolle woorden naar elkaar (in het Engels) en het Jawoord kwam “le moment des alliances” (de trouwringen). Het kussentje met mooie lintjes lag al op mijn tafel. Ik pakte het op om het aan een neefje en nichtje te geven, die de ringen aan het bruidspaar zouden geven en……BEIDE ringen bleken niet vastgeknoopt aan de lintjes maar rolden eraf en vielen op het terras. Het terras bestond uit planken en de ring van de bruidegom bleef precies midden op een plank liggen. Echter……de prachtige (zeer waardevolle ring, had ik gezien), rolde verder en verdween in een kier tussen de planken (tot mijn afgrijzen ☹!!). OHHHHH…..klonk het vanaf de voorste rijen. De bruid reageerde héél laconiek: “Joh, neem mijn verlovingsring maar, die ring komt wel!). iemand pakte gelijk zijn mobiel en met de flashlight ging hij op zoek naar de ring. En hoera, er was geen water onder het terras (wat ik dacht) maar zand en jawel: hij zag de ring! De manager van het restaurant kwam aangesneld met een stok en een haakje (het was klaarblijkelijk niet de eerste keer, dat zoiets gebeurde!). Enfin, na drie pogingen hing de prachtige ring aan het haakje en tot grote opluchting van iedereen (en vooral van deze trouwambtenaar!) kon de bruidegom de ring aan de vinger van zijn grand amour schuiven. De fotograaf zei me na afloop, “Mevrouw, wij zijn juist dol op dit soort momenten, dat zijn de leukste foto’s!” En de bruid vertelde me later: ”Anke, dit past precies bij ons, zo’n moment”. All is well that’s end well! Tout est bien qui finit bien!! Eind goed, al goed!!